به گزارش فرارو- مروان بشاره؛ نویسنده، مقاله‌نویس و تحلیلگر ارشد سیاسی فلسطینی برای شبکه خبری الجزیره است. از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۴بشاره سردبیر و مجری برنامه «امپراتوری» بود که مسائل مرتبط با قدرت‌های جهانی را مورد بررسی قرار می‌داد. او به عنوان یکی از روشنفکران عمومی پیشرو جهان عرب در نظر گرفته می‌شود و به طور گسترده در مورد سیاست جهانی می‌نویسد و به عنوان یک مرجع برجسته در خاورمیانه و امور بین المللی شناخته می‌شود. او در رشته دکتری جامعه‌شناسی سیاسی و مطالعات استراتژیک در فرانسه تحصیل کرده است. مقالات او در نشریات معتبری، چون نیویورک تایمز، نیوزویک گاردین و لوموند منتشر شده اند. از جمله کتاب‌های منتشر شده از او می‌توان به «فلسطین – اسرائیل: صلح یا آپارتاید» چاپ سال ۲۰۰۱ میلادی و «عرب نامرئی» چاپ سال ۲۰۲۱ میلادی اشاره کرد.
به گزارش فرارو به نقل از الجزیره، جنگ استعماری و مذهبی چندین دهه ای اسرائیل علیه فلسطینیان به نظر می رسد در قالب جنگ داخلی یهودیان دارد به نقطه اوج خود می رسد.
در حالی که این دو نوع صهیونیسم توانسته بودند اختلافات خود را در طول پنج دهه گذشته کنار بگذارند، سیستم تعمیق اشغالگری و آپارتاید اسرائیل بر برتری یهودیان عرصه را برای حرکت عظیم عناصر افراطی در جامعه اسرائیل فراهم کرده است.
هم چنین ائتلاف حکومتی جدید تشکیل شده که متشکل از شش حزب است پنج حزب آن مذهبی یا ارتدکس افراطی و یا صهیونیست افراطی هستند. اکنون دولت تشکیل شده یکی از افراطی ترین و نژادپرست ترین عناصر جامعه اسرائیل است. دولت فعلی که مصمم است دموکراسی جامعه گرای یهودی را به یک استبداد متعصب یهودی تبدیل کند قصد دارد از طریق تسلیم کردن دستگاه قضایی اسرائیل به خواسته اکثریت پارلمانی آن کشور، راه را برای تغییر نظام حکومتی هموار سازد.
برای ارزیابی این موضوع نگاهی به تاریخ مسئله را روشن خواهد ساخت. رهبران اسرائیل از زمان تاسیس اسرائیل در سال ۱۹۴۸ میلادی به عنوان یک رژیم استعماری شهرک نشین با مدیریت تنش ها در میان جوامع مختلف مهاجر خود از طریق فرآیندهای دموکراتیک قانونی راه سایر کشورهای شهرک نشین مانند ایالات متحده، کانادا و استرالیا را دنبال کرده اند. این تنها راه برای آشتی دادن اختلافات بین جوامع یهودی مهاجر عراقی و لهستانی یا مراکشی و روسی بود. نیازی به گفتن نیست که این امر در مورد شهروندان فلسطینی اسرائیل که تا سال ۱۹۶۶ میلادی تحت کنترل مستقیم نظامی اسرائیل بودند، صدق نمی کند. در طول آن دوره نخبگان سکولار اشکنازی متمرکز در جنبش کارگری که اسکان اولیه یهودیان را در سرزمین های فلسطینی هدایت کردند نسبت به مهاجران و گروه های مذهبی محافظه کار سفاردی برتری داشتند و صاحب سرزمین شدند. با این وجود، جنگ ۱۹۶۷ میلادی وضعیت را تغییر داد. اشغال و استقرار یهودیان در بیت المقدس شرقی و سایر سرزمین‌های تازه اشغال شده باعث تقویت موضع اسرائیلی های با نگرش آخرالزمانی و مسیحایی و ملی گرای افراطی شده است.
جنبش آنان برای اولین بار در سال ۱۹۷۷ میلادی با حمایت یهودیان به حاشیه رانده شده سفاردی و با پشتیبانی از سوی بیش از چند رهبر حزب کارگر که رویای سرزمین بزرگتر اسرائیل یا کنترل کامل تمام فلسطین تاریخی را در سر می پرورانند به قدرت رسید. از آن زمان به این سو همدستی آمریکا در قالب حمایت اقتصادی و نظامی جنبش راست افراطی اسرائیل را به شدت تقویت کرده و مماشات اخیر دولت های عربی و برخی از جریان های فلسطینی با جریان متعصب اسرائیلی نیز بعد نژادپرستانه آن را تشدید کرده است. تشکیلات خودگردان فلسطین مردم خود را سرکوب کرده تا از آپارتاید ریشه دار اسرائیل محافظت کند و بقای آن را به یک ضرورت اسرائیل تبدیل نماید. به همین ترتیب، تمایل رژیم‌های خودکامه عربی برای کنار گذاشتن فرمول “زمین در برابر صلح” و امضای پیمان صلح بی قید و شرط و عادی سازی رابطه با اسرائیل استعماری مشروعیت و منطق مورد نیاز را برای نتانیاهو و متحدان متعصب اش فراهم کرده است تا تعصبات خود و سیاست های توسعه طلبانه شان را تشدید کنند.
در حالی که صدها هزار شهرک نشین در صدها شهرک غیرقانونی یهودی در سرتاسر فلسطین تکثیر می شدند و خطوط بین اسرائیل و سرزمین های اشغالی آن را محو می کردند صرفا مسئله بر سر زمان بود که فاشیست های حاکم به درون خود روی آوردند و سعی کنند تعصب شان را در اسرائیل تقویت کنند.
هنگامی که حامیان “ایتمار بن گویر” وزیر امنیت ملی به فراخوان او مبنی بر حمل اسلحه عمل می کنند این سلاح ها نه صرفا علیه فلسطینیان بلکه علیه اسرائیلی های سکولار و لیبرال که کم تر از آنان نفرت دارند نیز استفاده خواهد شد.
البته پیش بینی این وضعیت کار دشواری نبود. در واقع بیش از پنج دهه پیش پروفسور “یشایاهو لیبوویتس” متفکر یهودی پیش بینی کرد که چگونه پس از جنگ ۱۹۶۷ میلادی نژادپرستی، خشونت و نفرت ناشی از جهان بینی مذهبی – مسیحیایی همراه با اشغالگری و شهرک سازی به وجود آمده است. به قول او این وضعیت منجر به ظهور “نازی های یهودی” شد.
یک دهه پیش “عاموس عوز” یکی از نویسندگان برجسته اسرائیلی یهودیان خشن را متعصبان “بر فراز تپه” در سرزمین های اشغالی خواند افرادی که حامیان سرسخت وزیران دولت امروز اسرائیل هستند و در حال کشتار علیه فلسطینیان در سرزمین های اشغالی در کرانه باختری می باشند. او آنان را “نئونازی های عبری” خواند.
تمام این موارد باعث طرح این پرسش می شود که چرا اسرائیلی‌های سکولارتر و کم تر متعصب که خیابان ها را برای بیان اعتراض پر می کنند نمی خواهند یا نمی توانند پیوند بین آپارتاید عمیق تر و افزایش فاشیسم مسیحایی را ببینند؟
پاسخ کوتاه این است که بسیاری مایل نیستند و بسیاری دیگر ناتوان از تشخیص آن هستند. کسانی که مایل نیستند ممکن است نگران باشند که پیوند دادن فاشیسم با آپارتاید باعث شکسته شدن جنبش و تضعیف حرکت آن شود. کسانی که نمی توانند پیوند را ببینند اصرار دارند که اسرائیل می تواند و باید سکولار، لیبرال و دموکراتیک باشد و در عین حال برتری یهودیان و اشغال ظالمانه فلسطین را حفظ کند.
با قضاوت بر اساس ترکیب پارلمان اسرائیل اردوگاه اخیر اکثریت اپوزیسیون دولت را تشکیل می دهد و آنان طرفداران زیادی در میان نیروهای نظامی و نخبگان دارند.
اگر شخص نتانیاهو نبود فردی که آنان به شدت به او بی اعتماد هستند ممکن بود احزاب ملی گرایی چون اسرائیل خانه ما (یسرائل بیتنو) و یا حتی احزاب میانه رو چون “یش عاتید” مشتاقانه به یک دولت ائتلافی سکولارتر تحت رهبری هر رهبر دیگری از احزاب راستگرا از جمله لیکود می پیوستند.
این احزاب در واقع در نهایت ممکن است به سازش با دولت ائتلافی بر سر قوانین پیشنهادی آن دست یابند و تا حدودی از آزادی سیستم در قبال یهودیان محافظت کنند و در عین حال به آن اجازه دهند تا برنامه نژادپرستانه خود را نسبت به فلسطینیان در داخل اسرائیل و در سرزمین‌های اشغالی ادامه دهد.
این سازش ممکن است وضعیت را آرام کند به اعتراض خیابانی پایان دهد و وضعیت ظاهرا عادی را به هر حال برای مدتی به اسرائیل بازگرداند. با این وجود، اشتباه نکنید چرا که جن از بطری خارج شده و متعصبانی که از حاشیه به مرکز قدرت رفته اند و از درگیری و جنگ تغذیه می کنند تا زمانی که رستگاری مسیحایی ترجیحا آخرالزمانی شان تکمیل نشود متوقف نخواهند شد.
من نمی دانم که درگیری شعله ور سکولار – مذهبی در نهایت اسرائیل را به کجا سوق خواهد داد اما آنانی که در غرب مصمم به جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته ای هستند باید حمایت خود را از یک کشور هسته ای به طور فزاینده متعصب چون اسرائیل متوقف کنند. اسرائیل به طور فزاینده ای در حال جنگ با خودش است.
