محسن هاشمی رفسنجانی طی یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: مدتی است که بحث واگن بانوان در قطار‌های مترو تهران در سطح خبر‌های مهم رسانه ملی، روزنامه‌ها و البته شهرداری تهران مطرح شده است. از سال ۱۳۷۷ که اولین بخش از خطوط مترو تهران با حضور جناب آقای خاتمی رییس‌جمهور وقت افتتاح شد، در جلسات مدیریتی شرکت راه‌آهن شهری تهران و حومه (و مترو) با توجه به شلوغی بحث راحتی بانوان در قطار‌ها مطرح شد.
با بررسی میدانی در حمل و نقل عمومی کلانشهر‌های جهان، نتیجه‌گیری شد که با توجه به شلوغی و فشرده شدن مسافران در واگن‌های مترو که گهگاه مجبور می‌شوند در ساعات پیک مسافری با فشار مسافران را داخل واگن‌ها کنند و در‌ها را به زور ببندند، مناسب است که فضای مناسب‌تری در اختیار بانوان قرار گیرد. تصمیم این طور اعلام شد که ۷ واگن قطار متروی تهران برای بانوان و ۵ واگن برای آقایان در نظر گرفته شده است. بدین معنی که بانوان اجازه ورود به همه واگن‌های قطار دارند، ولی مردان فقط اجازه ورود به ۵ واگن را خواهند داشت.
این تصمیم به خوبی، بدون حاشیه و مشکل و دغدغه مورد پسند عامه مردم و به خصوص بانوان قرار گرفت و سال‌ها در متروی تهران اجرا شده است. کم‌کم که خطوط و ایستگاه‌ها و سفر‌ها با مترو افزایش یافت و رکورد ۷/۲ میلیون سفر در روز با مترو در تهران شکسته شد و ازدحام کمتر در واگن مخصوص بانوان دیده می‌شد، گهگاه بعضا آقایان به همراه بانوان خود به واگن‌های بانوان نیز می‌رفتند.
با ویروس کرونا و کم شدن سفر‌ها با مترو این روش نیز از اهمیت افتاد. ولی بعد از اتمام اپیدمی کرونا و شلوغ شدن مجدد مترو و افزایش سفر‌ها که به نظر هم‌اکنون از ۲ میلیون سفر در روز گذشته است و با از دور خارج شدن تعدادی از قطار‌های موجود برای اورهال، تعمیر و نگهداری و خرابی قطار‌ها در هنگام بهره‌برداری فشار بر مسافران و مخصوصا آقایان در ساعات پیک جدی‌تر شد و مترو کم‌کم از نظم موجود خود خارج و مجددا بحث آقایان و بانوان مطرح شده است؛ لذا نباید آدرس غلط داد و همان‌طور که رهبر معظم انقلاب فرمودند به جای حل ریشه‌ای مشکلات به حاشیه پرداخت. چرا متاسفانه مانند بقیه مسائل کشور از جمله تورم، اشتغال، شدت انرژی، سیاست خارجی و… با هیاهو آدرس غلط به مردم داده می‌شود و در این مورد نیز آدرس غلط کاملا جدی است، زیرا مشکل اصلی و ریشه‌ای کمبود قطار است.
مترو امکان اعزام هر ۲ دقیقه یک قطار را در بطن خود دارد و هر خط می‌تواند روزانه حداقل یک میلیون سفر را ساماندهی کند. ولی به دلیل کمبود قطار‌ها و خرابی واگن‌ها تعداد اعزام قطار‌ها به ۴ دقیقه در خطوط یک و دو و در خطوط دیگر به ۵، ۷ و ۱۵ دقیقه یک قطار رسیده است، لذا همان‌طور که بار‌ها گفته شد باید واگن و قطار تامین شود. دولت، وزارت کشور به نظر دنبال تامین تجهیزات متحرک مترو نیستند و در حد حرف باقی مانده است.
البته صدای اعتراض واقعی نیز از شورای شهر و شهردار هم شنیده نمی‌شود. شهردار به جای طرح ریشه‌ای مشکل در سیما ظاهر می‌شود و از دیوار ثابت بین واگن‌ها خبر می‌دهد که امنیت مسافران را هم دچار مشکل می‌کند و متاسفانه کورسویی که برای تامین قطار در اواخر سال گذشته پیدا شده بود، مجددا به خاموشی گرایید. دولت و انگار مدیریت شهرداری تامین قطار را در اولویت‌ها خود قرار نداده‌اند.
باز هم حدیث «لا معاش له لا معاد له» معنی پیدا می‌کند، می‌توان آن را با فرهنگی ریلی و مسافری تطبیق داد و نوشته لا قطار له لا معاد له، پس بیخود به پرده‌کشی یا فشار به این و آن نپردازید. عوام‌فریبی نکنید، قطار‌ها را به فوریت تامین کنید، مترو احتیاج به حداقل ۱۵۰۰ واگن دیگر برای خطوط ۷ گانه و ۱۵۰ ایستگاه افتتاح شده خود دارد. آدرس غلط ندهید. خداوند به دلیل آدرس غلط قطعا شما را نخواهد بخشید.
