به گزارش پردیس امروز به نقل از خبرگزاری ایرنا، یکی از مهمترین کاربردهای چاپگرهای سه‌بعدی زیستی، امکان تولید بافت‌های مختلف انسان با نهایت سازگاری و شباهت با بافت اصلی است. محققان بر این باورند که توسعه و بهینه‌سازی بافت‌های تولید شده با چاپگرهای زیستی، می‌تواند به معضل کمبود اعضای مورد نیاز برای پیوند پایان دهد.
یکی از مهمترین موانعی که برای استفاده از این اعضا وجود دارد، ماندگاری کوتاه آنان است که ممکن است از چند ساعت تا چند روز باشد. اعضای پیوندی باید در کمترین زمان ممکن وارد بدن بیمار شوند؛ در غیر این صورت قابل استفاده نخواهند بود.
محققان دانشکده پزشکی هاروارد فناوری چاپ سه‌بعدی زیستی را با تکنیک‌های انجماد ترکیب کرده‌اند تا بتوانند بافت را در درمای منفی ۱۹۶ درجه سانتی‌گراد نگهداری کنند و در زمان مناسب به بیمار نیازمند پیوند بزنند.
ایده استفاده از چاپ سه‌بعدی زیستی برای اولین بار حدود بیست سال پیش مطرح شد. جوهر مورد استفاده از داربست ژلاتینی تشکیل شده که حاوی سلول‌های زنده است. ترکیب این روش با تکنیک انجماد به این صورت است که تمام مراحل مانند روش قبلی صورت می‌گیرد، با این تفاوت که چاپ مستقیما روی یک صفحه سرد در دمای منفی ۲۰ درجه سانتی گراد انجام می‌شود. پس از چاپ، بافت به سرعت وارد محیط سرد می‌شود تا ماندگاری بالایی داشته باشد.
امید است این روش بتواند محدودیت‌های قبلی را برطرف کند.
