فدراسیون فوتبال به فرماندهی مهدی تاج در پی تصویب قانونی است تا مانع از پرداخت‌های غیرمعمول به بازیکنان فوتبال شود.
شروع بازار نقل‌وانتقالاتی در فوتبال ایران با اعداد شگفت‌انگیز و حیرت‌آوری همراه است. دیگر صحبت از ۳۵ یا ۴۰ میلیارد تومان که به قدر کافی، باعث شگفتی بود، نیست. این اعداد در خوش‌بینانه‌ترین حالت ممکن ضریب ۲ برابری به خود گرفته. البته که پرداخت‌های نجومی در فوتبال حرفه‌ای امری طبیعی است ولی به شرط آنکه سازوکار برگزاری رقابت‌ها، حرفه‌ای، درآمدزایی حرفه‌ای و باشگاه‌ها به معنای واقعی خصوصی باشند؛ ۳ موردی که قطع به یقین درباره فوتبال ایران صدق نمی‌کند.
حالا که اعداد پرداختی به بازیکنان ایرانی که جایی در سطح‌بندی جهانی نخواهند داشت، پرواز عجیبی داشته، دوباره کمیته‌ها و جلساتی ترتیب داده شده تا این پدیده به عنوان یک معضل مورد بررسی قرار بگیرد. در همین راستا، اعضای فدراسیون فوتبال دور هم نشسته و خروجی بحث‌برانگیزی تعریف کرده‌اند؛ اینکه افزایش رقم قرارداد بازیکنان در فوتبال ایران نباید بیش از ۳۰ درصد باشد.
تاج از ناراحتی مردم حرف می‌زند
این موضوعی است که به تازگی، فدراسیون فوتبال با جزئیات بیشتری درباره‌اش صحبت کرده. علاوه بر آن، همین امروز مهدی تاج سطح مطالبه‌گری را اندکی بالاتر برده و ازاین گفته که به دلیل ناراحتی مردم، قرار شده چنین قانونی درنظر گرفته شود. «یکی از موضوعاتی که نارضایتی ایجاد کرده است، عدد و رقم قراردادهای غیرمنطقی است که باب شده است، ما در این فصل افزایش قرارداد را فقط تا ۳۰ درصد می‌پذیریم نه بیشتر. این یک اقدام برای جلوگیری از پرداخت‌های بی‌حد و اندازه و غلط است و سازمان بازرسی به طور مرتب این روند را رصد می‌کند.»
دغدغه فدراسیون و رئیس آن ارزشمند به نظر می‌رسد ولی مسئله‌ای که در این میان گم شده و این ماجرا را «شعارزده» کرده، نداشتن ضمانت اجرایی است؛ کم نیستند قوانینی که در عصر مدیریت همین مدیران کنونی تصویب شدند ولی هیچ‌کدام خروجی موفق و روشنی نداشتند هیچ، بلکه باعث شکل‌گیری عمل زشتی همچون پرداخت‌های زیرمیزی و غیرقانونی شد. داستان سقف قرارداد که در ۲ نوبت اجرا شده و با سر زمین خورده، نمونه بارز این تضاد است.
یک‌بار قرار شده به بازیکنی بیش از ۳۵۰ میلیون تومان پرداخت نشود، بار دیگر قرار شد که باشگاهی بیش از ۳۰۰ میلیارد تومان هزینه نکند. هر دو علاوه بر اینکه شکست سنگینی خوردند، به سمتی رفت که مدیران را وادار به پرداخت‌های غیرمعمول به بازیکنان کرد؛ مثلا قراردادی صوری تنظیم شد و بعد به بازیکنان، زمین، آپارتمان و یا خودرو داده شد. همین امسال هم که مثلا کمر همت بستند تا باشگاهی سقف قرارداد را رد نکند، در میان شگفتی فاش شد که چندین باشگاه نه ۳۰۰ میلیارد تومان بلکه خرج‌شان از ۱۴۰۰ میلیارد تومان هم عبور کرد! واضح است که در چنین شرایطی، شعار دادن و صادر کردن احکامی دستوری، راه به جایی نمی‌برد و از همین حالا به غیر از شکست، نمی‌توان عاقبتی برایش متصور بود.
از ویلموتس چه خبر؟
برای تضادهای شکل‌گرفته در همین عصر مدیریتی کافی است تا به بخشی از دوران مدیریت مهدی تاج هم برگشت؛ او که این روزها نگران ناراحتی مردم بابت پرداخت‌های بی‌رویه به بازیکنان فوتبال است، چرا به ناراحتی همین مردم در زمان عقد قرارداد با ویلموتس با آن رقم نجومی و از آن بدتر، با آن غرامت وحشتناک بی‌توجه بود؟ چرا مهدی تاج که بزرگترین غرامت تاریخ ورزش را روی دست فدراسیون فوتبال گذاشته، از احکام دستوری که پیش ازاین وضع و نتیجه‌ای نگرفته، عبرت نمی‌گیرد؟
درست است که شایعه پرداخت‌های امروزی اصلا با توانایی بازیکنان ایرانی همخوانی ندارد و موجب ناراحتی و شکاف بیشتر بین سایر اقشار با بازیکنان فوتبال شده ولی رسیدن به این نقطه ارتباط مستقیمی با ضعف مدیریتی دارد. حال چه مدیری که در راس امورات فدراسیون به کار گماشته و چه مدیری که بر مسند قدرت در یک باشگاه نشسته است.
