به گزارش پردیس امروز، معصومه محمودی در یادداشتی به بررسی آینده حوزه صنایع غذایی ایران پرداخت، وی نوشت: صنایع غذایی به عنوان یکی از مهم ترین بخش های اقتصادی ایران، نقشی کلیدی در تامین امنیت غذایی و توسعه اقتصادی ایفا می کند. در حالی که کشورهای پیشرفته به سرعت در حال بهره گیری از فناوری های نوین هستند، بسیاری از واحدهای تولیدی ایران همچنان از تجهیزات قدیمی استفاده می کنند که نه تنها کیفیت محصولات را کاهش می دهد، بلکه توان رقابت پذیری این صنعت در بازارهای جهانی را نیز به شدت محدود کرده است.
گزارش های منتشر شده از سوی سازمان های مرتبط نشان می دهد که خطوط تولید صنایع غذایی در ایران عمدتا به دستگاه هایی متکی هستند که عمر مفید آنها به پایان رسیده است. این تجهیزات فرسوده نه تنها هزینه های تولید را افزایش می دهند، بلکه ایمنی محصولات را نیز به خطر می اندازند. برای مثال، در برخی کارخانه های تولید فرآورده های لبنی و گوشتی، همچنان از روش های سنتی برای پاستوریزه کردن و بسته بندی استفاده می شود، در حالی که فناوری های پیشرفته ای مانند فرآیند فشار بالا و بسته بندی در اتمسفر اصلاح شده، در بسیاری از کشورهای جهان به یک استاندارد تبدیل شده است. این فناوری ها ماندگاری محصولات را افزایش داده و ایمنی آنها را تضمین می کنند.
به کارگیری فناوری های نوین می تواند تاثیرات مثبتی بر صنعت غذا داشته باشد. استفاده از تجهیزات پیشرفته، امکان حذف آلاینده ها و میکروارگانیسم های مضر را فراهم می کند و در نتیجه کیفیت محصولات به سطح استانداردهای جهانی نزدیک می شود. همچنین، دستگاه های مدرن با بهره وری بالاتر و مصرف انرژی کمتر، هزینه های تولید را کاهش داده و سودآوری واحدهای تولیدی را افزایش می دهند. علاوه بر این، با تطابق تولیدات با استانداردهای بین المللی، فرصت های صادراتی جدیدی ایجاد می شود و سهم ایران در بازارهای جهانی افزایش می یابد.
با این حال، نوسازی تجهیزات با چالش های متعددی روبه رو است. هزینه بالای دستگاه های مدرن یکی از مهم ترین موانع است که بسیاری از تولیدکنندگان کوچک و متوسط را از این اقدام بازمی دارد. علاوه بر این، تحریم های اقتصادی و محدودیت های تجاری، دسترسی به فناوری های پیشرفته را دشوار کرده است. کمبود نیروی متخصص نیز یکی دیگر از مشکلاتی است که مانع بهره برداری کامل از فناوری های جدید می شود. در نهایت، نبود حمایت های کافی از سوی دولت و محدودیت در تسهیلات مالی، فرآیند نوسازی را کندتر کرده است.
برای حل این مشکلات، نیاز به یک رویکرد جامع و هماهنگ وجود دارد. دولت می تواند با ارائه تسهیلات مالی کم بهره و حمایت از واحدهای تولیدی، هزینه های نوسازی را کاهش دهد. همچنین، برگزاری دوره های آموزشی تخصصی برای تربیت نیروی انسانی ماهر و آشنا کردن آنها با فناوری های روز، می تواند یکی از گام های موثر باشد. تسهیل روابط تجاری با کشورهای صاحب فناوری و حمایت از شرکت های دانش بنیان داخلی نیز از دیگر راهکارهای پیشنهادی است که می تواند به انتقال دانش و تجهیزات پیشرفته کمک کند.
نوسازی تجهیزات و دستگاه های صنایع غذایی در ایران، ضرورتی اجتناب ناپذیر برای توسعه این صنعت است. سرمایه گذاری در این حوزه نه تنها کیفیت و ایمنی محصولات را افزایش می دهد، بلکه فرصت های اقتصادی جدیدی را نیز ایجاد می کند. با همکاری دولت، تولیدکنندگان و فعالان این حوزه، می توان گامی بلند در جهت ارتقای جایگاه ایران در عرصه جهانی برداشت.
