یک فعال رسانه گفت: «دقیقا مخاطب شعار وفاق آقای پزشکیان کیست؟ اگر تندروها هستند که آن‌ها هر روز دل و روده وزرا و اعضای دولت را درمی‌آورند! این چه‌طور وفاقی با آن‌هاست؟ اگر مخاطب مردم هستند که مردم ناراضی‌اند و گرفتار مشکلات آب و گاز و برق. اگر هم سیاسیون جناح چپ مد نظر است که آن‌ها هم به دولت انتقاد می‌کنند.»
به گزارش پردیس امروز از سازندگی، غلامحسین کرباسچی، مدیرمسئول روزنامه هم‌میهن و دبیرکل پیشین حزب کارگزاران سازندگی ایران در گفت‌وگویی که با سایت «انتخاب» انجام داده، انتقادات صریحی را نسبت به دولت چهاردهم ابراز کرد. او که خود، نه تنها از حامیان مسعود پزشکیان در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۴۰۳ بود بلکه در ماه‌های منتهی به انتخابات سال ۱۴۰۰ نیز از اصلی‌ترین مشوقان او برای ثبت‌نام و حضور در صحنه انتخابات بود. اما اکنون و در پایان سال اول دولت، نکاتی را مطرح کرده که حاکی از میزان قابل‌توجهی از نارضایتی در میان حامیان پزشکیان است.
وی سخنان خود در این مصاحبه را اینگونه آغاز کرد: «من اطلاعی ندارم که آقای پزشکیان با رهبری چه قدر هماهنگ است یا درباره بحث بنزین می‌خواهد چه کار کند یا دولت قرار است چه تصمیماتی بگیرد. من آنچه می‌بینیم این است که در شرایطی آقای پزشکیان با اهالی مطبوعات دیدار می‌کند که همه رسانه‌ها از جمله همین روزنامه هم‌میهنی که ما درمی‌آوریم از سوی دولت با مشکلات زیادی روبه‌رو است. نحوه برخوردشان معلوم است دیگر؛ دولت برخلاف حرف‌هایی که در ایام انتخابات می‌زد و ادعا می‌کرد که رسانه‌ها را تحت فشار قرار نمی‌دهد، دارد عمل می‌کند.
ه است. اکنون شنیدم که کاغذ کیلویی ۷۱ هزار تومان است. خب این گرانی ناشی از چیست؟ چرا دولت فکری برایش نمی‌کند؟ اگر دولت، لااقل در همین یک زمینه، دست از دخالت بردارد و واردات کاغذ را برای همه آزاد کند و لطف کند به دلیل اینکه کار فرهنگی است، عوارض و مالیات و حقوق گمرکی نگیرد و بندوبست‌های اداری را اعم از ارشاد، صنایع، گمرک، بانک مرکزی و بقیه را شرشان از سر این کار کم کند، ببینید مشکل حل می‌شود یا نه.
وضع حقوق بچه‌های رسانه هم گفتن ندارد و خوب نیست. به ما گیر داده بودند که چرا یک گزارش درباره وضع زایمان زنان کار کرده‌اید؛ یک گزارش اجتماعی. خب این چه حرفی است؟ یعنی آستانه تحمل آقایان در حد یک گزارش اجتماعی هم نیست. حالا در این شرایط آقای پزشکیان می‌گوید باید درباره بنزین چه کنیم و چه نکنیم».
این فعال سیاسی همچنین در خصوص میزان تحقق شعار وفاق ملی که از سوی مسعود پزشکیان مطرح می‌شد، بیان کرد: «دقیقا مخاطب شعار وفاق آقای پزشکیان کیست؟ اگر تندروها هستند که آن‌ها هر روز دل و روده وزرا و اعضای دولت را درمی‌آورند! این چه‌طور وفاقی با آن‌هاست؟ اگر مخاطب مردم هستند که مردم ناراضی‌اند و گرفتار مشکلات آب و گاز و برق. اگر هم سیاسیون جناح چپ مد نظر است که آن‌ها هم به دولت انتقاد می‌کنند. گویا آقای پزشکیان فقط با آقای عارف وفاق کرده است!
مملکت را به جایی رسانده‌اند که اگر آقای لاریجانی، دبیر شورای عالی امنیت می‌شود همه باید جشن بگیریم؟! قدم آقای لاریجانی بر چشم و او فردی فهمیده است اما آیا همه فکر و ذکر آقای پزشکیان این بوده که در شورای عالی امنیت، لاریجانی روی کار آید؟ آقای پزشکیان کمی هم پایش را آن‌ور خط بگذارد چه می‌شود؟ من به آقای پزشکیان می‌گویم حالا که سرزده با کلی خبرنگار و دوربین از قبل مستقر شده همه جا سر می‌زنید و رهنمود می‌دهید یک بازدید هم بکنید و حال و روز قدیانی، تاجزاده و بقیه را ببینید. یا به کوچه اختر که نزدیک دفترتان است، بروید یا به جای نماینده‌تان، خودتان بروید و حال همشهری و رفیق قدیمی‌تان را بپرسید. من می‌گویم از همین کروبی که حالا هم دیگر در حصر نیست و در انتخابات این همه برای شما مایه گذاشت و این‌قدر از چپ و راست ناسزا شنید و حالا با۱۰ تا بیماری کنج خانه افتاده، حالی بپرسید».
او در پاسخ به این پرسش که اولویت دولت چه باید باشد، تصریح کرد: «دولت باید به فکر اقتصاد مردم باشد و برود خودش را کوچک کند. بی‌معنی است که فقط دستگاه ریاست جمهوری حدود ۸ تا ۱۰ هزار نفر نیرو داشته باشد. آیا در زمان آقای هاشمی و خاتمی دولت به این شکل اداره می‌شد؟ این میزان حقوق به نیروهای دولت داده شود و آن وقت مردم گرفتار نان شب‌شان باشند؟ وقتی هم که نیرو زیاد باشد و بیکار، بر آن‌ها تکلیف می‌شود که بنشینید و روزنامه‌ها را بخوانید و به تک‌تک کلماتشان گیر بدهید. دولت باید ساختارش را کوچک کند تا قدری پول برای سازندگی کشور باقی بماند و قدری مردم نفس بکشند».
کرباسچی در پایان گفت: «هنوز هم تندروها در دولت حضور دارند. چه کسی می‌گوید که آن‌ها حذف شده‌اند؟ از کجا حذف شده‌اند؟ همان‌هایی که جان‌فدای آقای رئیسی بودند، اکنون در دولت پزشکیان نشسته‌اند و حکم معاونت و مشاور می‌گیرند. من این نقدها را از سر دلسوزی مطرح می‌کنم. این نقدها باید گفته شود تا دولت بدنام نشود و فلج جلوه نکند و طوری نشود که بعدها بگویند، تورم قبل از دولت پزشکیان خیلی کمتر از بعدش بود. باید دولت را نقد کرد که اگر بنا باشد پزشکیان در دور دوم هم نامزد شود، رأی بیاورد. با این حال باور دارم حتما پزشکیان نامزد بسیار بهتری بود نسبت به همه نامزدهای دیگر در انتخابات ریاست‌جمهوری و معتقدم اگر پزشکیان رئیس‌جمهور نمی‌شد و فردی مانند جلیلی روی کار می‌آمد، وضعیت به مراتب بدتر از حالا بود اما همه اینها دلیل نمی‌شود که به مدح دولت بپردازیم. برخی کار مدح را تا جایی پیش برده‌اند که دیگر خود پزشکیان هم می‌گوید: جعفر ول کن».
