به گزارش پردیس امروز به نقل از خبرگزاری فارس، سرانجام اتفاق تلخی که سالیان قبل پیش بینی آن شده بود، به واقعیت تبدیل شد و فوتبال باشگاهی کشورمان به پایین ترین درجه خود رسید.
وقتی دو گل سرسبد فوتبال یک کشور به دلایل مشخص و از قبل اعلام شده، از رقابت های قاره ای حذف می شوند، یعنی تحقیر و از بین رفتن سالها هزینه و وقتی که برای آنها گذاشته شده بود.
* مدیریت هایی که راه ترکستان رفتند
شکی نیست که طی سالیان گذشته کاستی های مدیریتی، چه درون دو باشگاه و چه در سازمان تربیت بدنی و سپس وزارت ورزش و همچنین در فدراسیون، در بروز چنین رخداد فاجعه آمیزی دخیل بوده است. هرگز نمی توان این کشتی به گل نشسته این روزهای فوتبال باشگاهی را محصول یک دولت، یک فدراسیون یا یک مدیر خاص خلاصه کرد.
این فوتبال به زوال رفته باشگاهی که اکنون در غم حذف دو تیم محبوبش نشسته، سالهاست از درون خالی شده. وقتی حواس ها به جای متن به حواشی هست، مشخص است باید شاهد چنین شرایطی باشیم. افسوس که دود تمامی این اتفاقات به چشم علاقه مندانی می رود که فارغ از دغدغه های زندگی، با فوتبال و دو تیم محبوب خود عشق و اوقات خوش فراغتشان را با آن سپری می کردند.
* فدراسیونی که خود را به خواب زد
اگر فقط و فقط ذره ای احساسات و نیازهای هواداران فوتبال برای مدیرانی که از ابتدا تا کنون بر مسند مدیریت نشسته اند مهم بود، اکنون شاهد چنین وضعیتی نبودیم اما چه کسی است که نداند هر فدراسیونی تلاش می کند تا سرمایه هایش را حفظ کند. آیا واقعا در فدراسیون فوتبال چنین تلاشی برای پرسپولیس و استقلال شد؟ شب گذشته شهاب عزیزی خادم رئیس فدراسیون در گفت و گو با شبکه خبر در مورد اینکه آیا حذف استقلال، پرسپولیس و گل‌گهر از آسیا می‌تواند مقدمه‌ای برای حذف و مشکلات بزرگ‌تری در آینده فوتبال کشورمان باشد، اینطور واکنش نشان داد؛ این سوال به ویژه در شرایط حساس تیم ملی قابل تأمل است. امیدواریم این موضوع درس بزرگی برای همه ما و آینده فوتبال باشد. فدراسیون هم در همین راستا از تجارب تلخ و سخت گذشته درس خواهد گرفت تا برای استانداردسازی، الزامات نهادهای بالادستی و فیفا قدم برداریم و نفع این امر به فوتبال باشگاهی و ملی خواهد رسید.
تنها عکس العمل رئیس فدراسیون این است که این اتفاق تلخ درسی برایشان باشد تا استاندارسازی ها انجام شود اما وی نگفت از وقتی که سکان مدیریت فوتبال را به عهده گرفته، چرا برای یکی از حساس ترین و مهمترین بخش های فوتبال که مربوط به نواقص مدارک دو باشگاه بزرگ کشور بود، اقدامی عاجلانه انجام نداد؟
مگر می شود رئیس فدراسیون از وجود چنین اخطارهایی بی خبر بوده باشد؟ آیا برای سئول نشینان مهم نبود که دو نماینده مردمی و محبوب این کشور در آستانه حذف از آسیا هستند؟ ماجرای آن سه ماه فرصت به سرخابی ها چه بود و چه شد که نتیجه ای نداشت؟
طبق صحبت هایی که در این دو سه روز مسئولان استقلال و پرسپولیس انجام داده اند، ظاهرا سه ماه قبل خبر حذف دو تیم عنوان شده اما گویا در فدراسیون کسی نخواسته این ماجرا را جدی بگیرد و دو باشگاه و هوادارانش دنبال نخود سیاه بوده اند.
آیا فدراسیون به عنوان متولی فوتبال این کشور نباید به روند بارگذاری مدارک دو باشگاه نظارت می کرد؟ اگر ما سرخابی ها را سرمایه های تکرارنشدنی این ورزش بدانیم، چطور ممکن است که متولی اصلی این رشته نسبت به شرایط آنها این همه بی توجه بوده است؟ وقتی از فدراسیون صحبت می کنیم، همه صحبت فقط به ریاست آن نیست که البته اصلی ترین نفر برای پاسخگویی به همه این ابهامات است. روی صحبت به کمیته های بدوی و استیناف صدور مجوز حرفه ای هم هست که در این مدت چه کرده، چه گفته و چه شنیده اند که سرانجامش شد حذف دو باشگاهی که میلیون ها هوادار دارند و اکنون با حذف آنها، فوتبال باشگاهی ما در آسیا این چنین زیر سوال رفت.
* فدراسیونی که فرار رو به جلو می کند
روی صحبت با سازمان لیگی است که به نظر می آید وظیفه خود را فقط و فقط در برگزاری بی کیفیت و سریع لیگ می داند و اساسا برایش مهم نبوده که باشگاه های کشورمان چگونه و تحت چه شرایطی این همه سال اداره شده اند. اگر نظارتی بر کار باشگاه ها بود، آیا فقط باید ۷ باشگاه ایرانی به کنفدراسیون آسیا درخواست مجوز حرفه ای بدهند؟
این روزها وزارت ورزش پیشین با ریاست سئوال برانگیز مسعود سلطانی فر، فدراسیون پیشین با مدیریت پر از ابهام مهدی تاج و مدیران گذشته پرسپولیس و استقلال در سیبل قرار دارند اما کاش رئیس فدراسیون فعلی پاسخ دهد روزی که صندلی ریاست را برعهده گرفت، چه اقدام موثری برای حل شدن مشکلات دو تیم پایتخت نشین کرده است؟ مساله حل مشکلات آنها در بخش کسب مجوز در آسیا کجای دغدغه های عزیزی خادم بوده است؟ اگر این فدراسیون می دانسته کنفدراسیون آسیا عزم جدی تری برای فصل آینده لیگ قهرمانان دارد، چرا مراتب این شرایط زودتر به گوش مسئولان دو باشگاه و وزارت ورزش نرسیده است؟ آیا نباید این اتفاق را به پای اهمال و کم کاری فدراسیون نشین ها گذاشت؟
به نظر می رسد که استقلال و پرسپولیس بیشتر قربانی منیت ها شدند چرا که مشکلات بی شمار دو باشگاه مسئله جدیدی نبود که مسئولان ورزشی کشورمان تازه با آن روبرو شوند. جای سئوال است که همه این مشکلات و این ایرادات در سالهای گذشته چطور رفع و رجوع می شدند که حداقل سهمیه دو سرمایه کشورمان در آسیا حفظ شدند؟ این سئوالاتی است که انتظار می رود عزیزی خادم بدون فرافکنی به آن پاسخ دهد و دنبال فرار رو به جلو نباشد.
