حسین آخانی در خبرآنلاین نوشت: چند سالی است که با افزایش نجومی سگ و گربه‌های ولگرد، مردمی که تا خرخره گرفتار مشکلات معیشتی، تورم، بیماری و ناامنی هستند با بیماری و نا امنی ناشی از سگ‌ها و گربه‌های ولگرد دچار شده‌اند.
دو سال پیش بود که ۵۴ استاد دانشگاه به دادستان کل کشور نامه نوشتند و علیرغم ارجاع این نامه به وزیر کشور و سایر وزارتخانه‌ها هیچ اتفاقی نیفتاد. به عنوان یک زیست شناسی که چند سالی درگیر این ماجرا شده‌ام در مشورت با بسیاری از متخصصان برجسته داخل و خارج نشانه‌های جدی از دو اتفاق خطرناک دیده می‌شود:
۱- سگ‌های ولگرد به دلیل افزایش جمعیت، تحت تنش هستند و با تغییر رفتار آنها، بطور فراگیر به مردم و کودکان حمله می‌کنند. سگ‌ها موجودات بشدت آموزش پذیری هستند و وقتی یکی از آنها به مردم حمله کرد بقیه نیز این کار ادامه می‌دهند.
۲- در سایه افزایش جمعیت سگ‌ها، بیماری خطرناک هاری هم در بین مردم، هم دام‌های اهلی و هم حیات وحش و دیگر حیوانات ولگرد بخصوص گربه‌ها شتاب گرفته و نشانه‌های جدی شدن آن به صورت پاندمی در کشور دیده می‌شود.
بسیاری از من می‌پرسند چاره چیست؟ من بار‌ها گفته‌ام، مسائل پیچیده را نمی‌توان با یک نسخه حل کرد. شرایط سگ‌ها و گربه‌های ولگرد بسیار بحرانی است. وقتی هاری در جای جای کشور مشاهده می‌شود یعنی ما به خطر جدی توسعه و پاندمی شدن این بیماری نزدیک می‌شویم. شاید هم کار از کار گذشته و پاندمی شروع شده باشد. تکلیف چنین وضعی کاملا مشخص است.
حتی در ترکیه که یکی از سگ دوست‌ترین کشور‌های آسیاست به محض مشاهده هاری در یک منطقه اقدامات بسیار جدی امنیتی در جهت حذف سگ‌های منطقه انجام می‌دهند. دیر یا زود مقامات مجبور به حذف گسترده سگ‌ها خواهند شد.
ولی من قبل از هر چیز معتقدم ابتدا باید تکلیف این مافیای غذا رسانی و حامیان آنها در دستگاه‌های دولتی بخصوص شهرداری‌ها روشن شود. این جماعت بد دهن، بی منطق و ضد حقوق بشر و کودک نباید به این راحتی با جان کودکان ما بازی و کاسبی کنند.
آیا دولتی که برای برخورد با بی حجابی اینهمه لشکر کشی می‌کند، نمی‌تواند چهار تا آدم سگ ولگرد پرور را جمع کند؟ آیا آسیب بی حجابی برای جامعه خطرناک‌تر است و یا میلیون‌ها سگ ولگردی که کودکان را در مناطق محروم و روستایی تکه پاره می‌کنند و می‌توانند بزرگترین چالش بهداشتی را با گسترش بیماری‌های مرگ آور سبب شوند؟
مهسا بهمنی کودک خردسال ۷ ساله ساکن یکی از روستا‌های مهاباد بود که با حمله سگ هار آخرین قربانی سریالی حملات سگ‌های ولگرد شده است.
خبرنگاران محترم و نهاد‌های حقوق بشری داخلی و خارجی: اگر کودکی توسط خانواده و یا توسط نهاد‌های حکومتی کشته و زخمی شود، ماه‌ها و سال‌ها در موردش می‌نویسید، البته که این کار درست است. هیچ کودکی نباید توسط خانواده و دستگاه‌های دولتی در هیچ کشوری کشته شده و یا حتی کتک بخورد. ولی چگونه است که برای جان کودکانی که اینگونه وحشیانه توسط سگ‌های ولگرد کشته می‌شوند نمی‌نویسید؟
مهسا بهمنی، چون مهسا امینی هر دو دختر بودند، هر دو کُرد بودند، هر دو مظلوم بودند. ولی مظلومیت این مهسای هفت ساله خیلی بیشتر بود، چون کسی به دیدار پدر و مادرش نرفت. اگر من تصادفی با همسایه آن خانواده ارتباط نداشتم حتی اسم و عکسش را هم کسی منتشر نمی‌کرد. ننگ بر آن‌هایی که در مقابل جان کودکان استاندارد دو گانه دارند.
