تاریخ ایرانی نوشت: فتحعلی شاه پس از عهدنامه گلستان در نتیجه بی اطلاعی و خوش باوری تصور می کرد خواهد توانست با ملایمت و دوستی روس‌ها را حاضر به استرداد فتوحاتشان در قفقاز بنماید.
به همین جهت در ۱۴ مه ۱۸۱۴ به میرزا ابوالحسن خان شیرازی، مأموریت داد با دو زنجیر فیل و هدایای گرانبهایی به دربار روسیه برود و تحت عنوان مبادله اسناد مصوبه عهدنامه صلح گلستان تزار روسیه را راضی به استرداد ایالات قفقاز بکند.
نظر به اینکه مقارن این ایام الکساندر اول به همراه قشون متحدین وارد پاریس شده و مدتی در پایتخت فرانسه اقامت نمود سفیر ایران مجبور شد تا مراجعت وی به سن پترزبورگ صبر کند تا اینکه عاقبت تزار به پایتختش برگشت و در ۲۰ دسامبر ۱۸۱۴ م. میرزا ابوالحسن خان را به حضور پذیرفت. وقتی سفیر ایران تقاضای فتحعلی شاه را مطرح کرد تزار به طور خشک و رسمی به او جواب منفی داد. اما میرزا ابوالحسن خان مایوس نشد و مذاکرات خود را با مقامات روسی دنبال کرد.
همین که در مارس ۱۸۱۵ م. ناپلئون از جزیره الب تبعیدگاه خود به فرانسه مراجعت و سلطنت صدروزه خود را آغاز کرد تزار و مقامات روسی ناگهان لحن خود را عوض کرده و روش ملایمی نسبت به میرزا ابوالحسن خان پیش گرفتند و حتی الکساندر اول شفاها به وی قول داد که قسمتی از فتوحات خود را در قفقاز پس بدهد. ترس روس‌ها از این بود که مبادا یکبار دیگر ناپلئون و فتحعلی شاه با یکدیگر متحد شده و از دو جانب آن کشور را مورد حمله قرار دهند.
اما آخرین ائتلاف دول اروپایی علیه ناپلئون منجر به جنگ واترلو در ۱۸ ژوئن ۱۸۱۵ و شکست قطعی امپراطور فرانسه گردید. وقتی ناپلئون برای همیشه از صحنه سیاست خارج شد و به جزیره سنت۔هلن تبعید گردید یکبار دیگر رویه روس‌ها تغییر کرد و باخشونت به میرزا ابوالحسن خان اظهار داشتند اراضی قفقاز با رضایت سکنه آن اشغال شده و دولت ایران نباید امید استرداد حتی یک وجب آنرا هم داشته باشد. میرزا ابوالحسن خان پس از دریافت این جواب قطعی راه تهران را پیش گرفت.
