فرارو– درست زمانی که فکر می کردید دیگر از این “مزاحمان آخرالزمانی” بدتان نخواهد آمد حالا رفته اند و بر روی اثر هنری گران قیمت دیگری سوپ ریخته اند بر روی معروف ترین اثر هنری در جهان زیرا فکر می کنند رویای تب دارشان درباره تغییرات آب و هوایی مهم تر از شگفت زدگی مردم عادی از تماشای شاهکار خلق شده توسط داوینچی است.
به گزارش فرارو به نقل از اسپکتیتر؛ پیش از این نیز رخدادهای مشابهی به وقوع پیوسته بودند. برای مثال، دو زن تابلوی “گل های آفتابگردان” اثر ون گوگ با ارزش تخمینی ۷۲ میلیون پوند حمله کرده بودند. آن دو زن دو قوطی سوپ گوجه فرنگی بر روی آن تابلوی مشهور ریخته بودند. یکی از آنان به نام فیبی پلامر ۲۱ ساله پس از پرتاب قوطی سوپ فریاد زده بود: “چه چیزی بیش تر ارزش دارد؟ هنر یا زندگی”؟ حمله کنندگان اخیر به مونالیزا نیز حین پاشیدن سوپ به سوی تابلو فریاد زدند: “سیستم کشاورزی ما مریض است”. آن دو معترض پیراهن سفیدی به تن داشتند که روی آن نوشته شده بود: “واکنش غذایی”. خوشبختانه نقاشی آسیبی ندیده است. مونالیزا از دهه ۱۹۵۰ میلادی پس از پاشیده شدن اسید توسط یک خرابکار در پشت شیشه ایمنی قرار داشت. در سال ۲۰۰۹ میلادی یک زن روس که ظاهرا از رد درخواست شهروندی خود آزرده خاطر شده بود لیوانی را به سمت نقاشی پرتاب کرد و فقط لیوان آن را شکست. این اولین باری نیست که فعالان آب و هوا نیز دست به کار شده اند. در سال ۲۰۲۲ میلادی مرد جوانی خود را به شکل یک زن مسن درآورد بنابراین می توانست به قدری به آن اثر هنری نزدیک شود تا کیک را بر روی شیشه بمالد و سپس فریاد بزند: “به سیاره زمین فکر کنید”. حمله اخیر به مونالیزا بیانگر کینه توزی عمیق، فزاینده و خشونت آمیز جنبش به اصطلاح حمایت از آب و هوا و اقلیم است. اعضای آن جنبش فکر می کنند که رویاهای تب دارشان در مورد تغییرات آب و هوایی مهم تر از شگفتی مردم عادی از تماشای شاهکار داوینچی است. شباهت شیرین کاری اخیر آنان به حمله بدنام اعضای جنبش شان به گلهای آفتابگردان ون گوگ در سال ۲۰۲۲ میلادی تصادفی نیست. به گزارش شبکه “خبری سی سی ان” حمله کنندگان به مونالیزا گفته اند از جنبش موسوم به “انتقام غذا” (Riposte Alimentaire) هستند بخشی از شبکه A22 که کارزار ” دیگر نفت را متوقف کنید” (Just Stop Oil) یکی از اعضای آن شبکه است.
اعضای کارزارهای آب و هوایی و اقلیمی گویا در این باره که جهان رو به پایان است به قدری اطمینان خاطر دارند که تقریبا هر اقدامی هر اندازه که مخرب باشد از دیدشان مواجه قلمداد می شود. این هم چنین حمله ای گسترده تر علیه تمدن غرب است که به نظر می رسد اعضای آن کارزار هنر غربی را “خط خطی بدون هدف مردان سفیدپوست اروپایی بر روی کاغذ” می دانند و آن را رد می کنند. جنبش اقلیمی تا خرخره در سیاست هویتی چپگرایانه موسوم به بیداری (وُک) فرورفته است. “استوارت باسدن” از جنبش “شورش علیه انقراض” (Extinction Rebellion) تا آنجا پیش رفته که گفته گروهی که او بنیانگذارش بوده در اصل در مورد تغییرات اب و هوایی نیست. او می گوید که تغییر آب و هوا صرفا یکی از “نشانه های یک نظام سمی” از یک “تمدن اروپایی” است که او ظاهرا آن را با برتری سفیدپوستان، پدرسالاری، اروپامداری تعریف می کند.
به نظر می رسد افرادی که می گویند اقدام حمله کنندگان به آثار هنری سر و صدا بر سر هیچ است ساده لوح هستند. فعالان محیط زیست پیش تر در آسیب رساندن به آثار هنری گرانبها موفق بوده اند. پیش تر دو معترض محیط زیستی که به تابلوی نقاشی “گاری علوفه»” مشهورترین اثر هنری “جان کانستبل” در گالری ملی لندن حمله کرده بودند بیش از هزار پوند خسارت به آن اثر وارد ساختند.
به نظر می رسد این فعالان محیط زیست با پرتاب چیزهای مختلف به سمت آثار هنری هدف شان افشای زوال ما (غرب) باشد. گویا آنان باور دارند “چرا در حالی که جهان ظاهرا در حال سوختن در آتش است به تصاویر زیبا می کنیم”؟ یا آن گونه که یکی از معترضان پس از حمله خود به اثر هنری گفته بود:”چه چیزی بیش تر ارزش دارد؟ هنر یا زندگی”؟ از دید او گویا نمی توان هر دو را در کنار یکدیگر داشت.
با این وجود، هیچ چیز منحط تر از آن نیست که این پسر بچه ها و دختر بچه های حمله کننده که از وضعیت مالی بدی برخوردار نیستند شاهکارهای هنری بزرگ را هدف قرار می دهند و همزمان از ما می خواهند علیه جامعه صنعتی مدرنی که زندگی مخملین آن حمله کنندگان نیز به آن وابسته است اقدام کنیم. این معترضان در موزه لوور علیه شیوه های کشاورزی غیر دوستانه با محیط زیست اعتراض می کنند در حالی که کشاورزان فرانسوی به خیابان های پاریس می آیند تا علیه قوانین و مقررات وضع شده به اصطلاح دوستدار محیط زیست اعتراض کنند قوانینی که زندگی آنان را غیر قابل تحمل ساخته است.
ترجمه: نوژن اعتضادالسلطنه
